Wat een tweet van 140 woorden met je kan doen. Soms heel veel! Mijn gedachten gaan terug naar 5 juni 2004. Ik was zwanger van mijn eerste, overtijd maar voelde mijn desondanks prima. De babykamer ingericht, klossen onder het bed voor de thuisbevalling. In de middag van deze 5 juni braken mijn vliezen, yes! Eindelijk. Nu weet iedere vrouw dat een bevalling niet prettig is. Een noodzakelijk kwaad, tja wat erin zit moet er immers ook weer uit.
Ondanks dat ik mij hierop had voorbereid had ik niet verwacht dat mijn eerste bevalling anders verliep.
De eerste tegenvaller voor mij was dat de weeën niet op gang kwamen. Al snel zat ik op 6 minuten maar daarna zakten de weeën snel weer terug naar om de 15 minuten. Na 24 uur was het duidelijk : geen thuisbevalling voor mij. De volgende ochtend moest ik naar het ziekenhuis om te worden ingeleid. De tweede tegenvaller.
Aangekomen in het ziekenhuis worden we opgevangen door een aardige verloskundige. Ik word aan machines gekoppeld en er word besloten te wachten met de weeënopwekkers (ik zit dat weer rond de 6 min). Wel krijg ik morfine om de pijn wat te onderdrukken. Aangezien dit onvoldoende helpt heb ik mij toch laten overhalen om een ruggeprik te laten zetten. Helaas de morfine en 'narcose' geven een contra indicatie, gevolg: ruggeprik doet zijn werk niet. De derde tegenvaller
De uren verstrijken, de ontsluiting vordert tergend langzaam, ondanks de weeënopwekkers. Inmiddels gaat de 'voorstelling: kijk in de doos' onverminderd voort. Ik denk dat ik, in de uren dat ik in de verloskamer lag, wel 30 studenten voorbij heb zien komen. Oké.. zij moeten het ook leren maar als je het lijdend voorwerp bent en iedereen bekijkt je intieme plek van een afstand word je niet echt blij, ik althans niet.
Het is inmiddels 7 juni 22.00 uur. Nog steeds geen volledige ontsluiting. Elk uur roept mijn man: nu komt het zo! Helaas, heb nog steeds geen volledige ontsluiting. Inmiddels begin ik behoorlijk geïrriteerd en uitgeput te raken. Na een paar keer geroepen te hebben: snij mij maar open en niemand die daar naar luistert, hou ik verder maar mijn mond. Dan na mijn vierde tegenvaller, voel ik dan eindelijk een perswee.
Op 8 juni om 0.43 wordt dan eindelijk onze zoon geboren. Na lange uren van persweeën en geen volledige ontsluiting is hij er, na een aantal keren persen, een vette knip en de vacuümpomp gezond uitgekomen. Waar mijn man riep: het is een jongen, was mijn eerste gedacht... goddank ik ben van de pijn af!
Het uur na mijn bevalling verliep chaotisch. Het bleek die avond erg druk te zijn met bevallingen. Dat is waarschijnlijk de reden dat ik pas na een dik uur ben gehecht. Ik heb al die tijd open gelegen en daardoor veel bloed verloren en waarschijnlijk de infectie opgelopen. Het hechten was zeer pijnlijk. Eindelijk kon ik na, mijn vijfde tegenvaller, een paar uur slapen.
Ik heb in totaal 4 dagen in het ziekenhuis moeten blijven. Ik kon niet lopen en zitten vanwege een beginnende ontsteking aan mijn epi. Ik was extreem moe. Op de dag van mijn ontslag bleek mijn hb extreem laag, gevolg: bloedtransfusie nog een dag blijven dus.
Ik heb geen leuke kraamtijd gehad. Na de 2e dag thuis is de epi toch behoorlijk gaan ontsteken, gevolg, 10 weken sukkelen met antibiotica, spoelen en heel veel pijn.
Deze bevalling heeft er destijds mentaal en fysiek behoorlijk ingehakt. Voor mij ging alles fout wat er maar fout kon gaan. Ik heb destijds een psycholoog bezocht om het een plek te kunnen geven, na haar woorden: je kan het snel een plekje geven omdat je snel hulp hebt gezocht, was ik na 1x 'klaar'.
Regelmatig komt de bevalling van mijn zoon nog 'voorbij'. Tijdens de bevalling van mijn dochter, bevallingen op tv en recent nog na mijn buikoperatie. Ik heb het inmiddels een plekje kunnen geven, dat heeft wel even geduurd.
